روی سخنم با متولیان امر در سازمان نظام مهندسی ساختمان، برنامه ریزان و قانونگذاران این سازمان و وزارت راه و مسکن و شهر سازی است. لطفا حوصله کرده و مطالعه کنید:
چندی پیش به لطف جمع آوری امتیاز برای اخذ پایه یک نظام مهندسی ساختمان در دوره های ارتقای سطح که مدتیست در انحصار موسسات آموزشی خاص قرار داده شده شرکت کردم.
خب تجدید خاطره ای بود با دوستان و همکاران.
بنده با توجه به گرایش جامدات جزء رشته های مرتبط مهندسی تاسیسات مکانیکی بحساب آمده و طبق قانون نظام مهندسی فقط مجاز به انجام نظارت تاسیسات می باشم.
بماند که اساتید بیشتر به تبلیغ حرفه خود مشغول بودند تا انتقال تجربه و تدریس، اما یک نکته آزار دهنده در این بین وجود داشت: کم سوادی و بیسوادی بسیار زیاد مهندسین مکانیک طراح پایه دو در بحث های پایه ای.
قریب به اتفاق همکاران دارای پایه طراحی بوده و از راه نظارت و طراحی و اجرای تاسیسات ارتزاق می کنند.
برای خودم و کم سوادی خودم در علم مهندسی تاسیسات متعجب و ناراحت شدم.
اما نکته ای برای من روشن شد:
- نمی دانم چه تعداد از خوانندگان در پروژه های صنعتی پتروشیمی، نفت و یا نیروگاهی مشغول به کار بوده اند؟
سابقا در این سطح کاری روال پیشرفت یک مهندس به اینصورت بوده که یک مهندس جوان و تازه کار
1. ابتدا در دفتر فتی پیمانکاری مشغول می شده و الفبای کار را می آموخته. (حدود 1/5 تا 2 سال)
2. به تدریج اجرا در سایت را می آموزد (بخش پیمانکاری) (حدود 2 سال)
3. به عنوان Junior Engineer در دفاتر طراحی مشاور مشغول می گردد. (حدود 3 سال)
4. به عنوان Senior Engineer یا به عنوان یک مدیر جزء شرکت پیمانکاری و یا مهندس سیستم نظارت یا مشاور مشغول بکار می شود. (3 سال)
5. از سال 10 یا 11 کاری می باشد که مهندس تقریبا کامل قابلیت فعالیتهای نظارت و طراحی را دارا می باشد.
همانگونه که مشاهده فرمودید نظارت مکانی بالاتر از طراحی و اجرا دارد.
درحالیکه در نظام مهندسی ساختمان بدون داشتن دید طراحی، ناظر تحویل جامعه می شود.
مهندسین جوان بدون داشتن آگاهی های لازم وارد بازار کار می شوند.خب چه انتظاری می توان داشت؟
